Zaten sözcüklerden önce ne dediğimizi onlar söylemeye başlıyor. Çünkü biz sussak da bedenimiz konuşuyor. Ellerimiz, kollarımız, bacaklarımız, duruşumuz, oturuşumuz, bakışlarımız konuşmaya başlıyor. Dilden dökülen sözcüklerse onlara eşlik ediyor.

Hani bazen beden öyle konuşur ki, dil ne söylese artık önemsizdir.

Eve söz verdiği saatten çok daha geç zamanda, gece yarısında gelen çocuğumuza kapıyı açtığımızda ki yüz ifademiz gibi. Üstelik telefonunun da şarjı bitmiş ve siz ona ulaşamamışsınız. Zil çalar, kapıya doğru ilerlediniz, hangi duyguyla ilerliyorsunuz? Kapıyı açtınız ona önce ne dersiniz?

“Nerede kaldın?”

“Saatten haberin var mı?”

“Burası dingonun ahırı mı?”

“Hiç gelmeseydin bari?”

“Bu son…”

Hepimiz bu ve buna benzer cümleler kurarız herhalde.

Birkaç saat geri gidelim mi? Çocuğunuzun geciktiği her saat yüreğinizdeki artan duygular nelerdi?

Merak, endişe, korku, öfke, pişmanlık, güvensizlik, hayal kırıklığı…  Olabilir mi?

Peki, o kapıya giderken yüreğinizdeki cümle neydi?

“Oh çok şükür!”

Ama kapıyı açtığınızda muhtemelen yukarıdaki sözlerden birini söylemişsinizdir herhalde.

Kapıdan girene hiçbir söz söylemeden sadece gözlerine baksaydık anlar mıydı acaba duygularımızı?

Sözler başka söylüyor, beden başka.

Tartışmalarımızda da sıklıkla başrol söylediklerimizde değil beden dilimizdedir. Tartışmanın dozunu belirler. Ve hatta sözcüklerin söyleniş tarzı, sözcüğün gerçek anlamının çok dışında bir yere gidebilir. Ciddi tartışmaları bile bedenimizin farkında olarak sönümlendirebiliriz ki, karşıdaki bizi duyabilsin.

Sözlerimi size bir şarkı armağan ederek sonlandırmak isterim.

“Gözler kalbin aynasıdır, yalan nedir bilmez onlar.”