Bu yazıyı yazarken genelde kullanmadığım bir şeyi yapmaya çalıştım. Gözümü kapattım ve aynı bir terapi odasındaymışçasına “kabul görmek” ile alakalı aklımda o an ne varsa bu yazının içeriğine uyup uymayacağına bakmadan bir yere not ettim.  Bu yazıda neden bunu yapmak istedim bilmiyorum. Sanırım içten içe yazdığım her kelimenin en temelde okuyucu tarafından nasıl duyulacağına ne kadar çok dikkat ettiğimi fark edip bunun sonucunda yazılarımın aslında tamamen kendi düşüncelerimi yansıtmayacağını düşündüm ve bu noktada en azından kontrol edebileceğim ölçüde kendim olmak istedim. Belki de sırf bu başlangıç bile benim adıma kabul görmenin ne kadar hayati bir yer kapladığını açıklamak adına yeterli olabilir.

Aklıma ilk gelen şey “ait olmak” kavramı oldu. Kişinin kendini bir yere, bir gruba ait hissetmesi. Başka bir deyişle dışarıda kalmaması, yalnız kalmaması. Peki yalnız kalmamak neden bu kadar önemli? Düşündüğüm ilk şey insanın sosyal bir canlı olması oldu. Evrimsel olarak başkalarına duyduğumuz en temel ihtiyaç. Aslında doğduğumuz andan itibaren bize bakan kişi (genellikle anne) ile başlayan ve hatta bu ihtiyacın sadece fiziksel bir bakım olmayıp belki de daha fazlasıyla sevgi duyulmak, olduğumuz gibi şartsız kabullenilmek üzerinden olması. İlk zamanlardan beri, kişi görülmek ve olduğu gibi kabullenilmek ister. Fakat, belirli durumlarda kendisi olup yaptığı davranışlar ve düşünceleri ailesi ve toplum tarafından kabul görmediğinde suçlanır ve aşağılanır. Bu durum onda “beni olduğum gibi kabul etmiyorlar, yeterli değilim” gibi algılar oluşturabilir. Çevresinde önem verdiği, değerli hissettiği kişilerin kabulünü ve takdirini alabilmek uğruna onların istediği kişiye dönüşebilir. Bu durum en temelde aileden başlayıp ileride okul, sosyal çevre ve romantik ilişkilerine yansıyabilir. Kişi kendini asla olduğu gibi kabullenemez, çünkü başkaları geçmişte onu o şekilde kabul etmemiştir ve bu durumda sürekli uyumlanıp oraya ait olabilmek adına kendinden ödün vermeye başlar. Belirli bir süre sonra bu durum kişinin gerçek kimliği ve ideal kimliği arasında uçurum derecesine varan farklara sebep olabilir. Hatta kişiyi oldukça depresif duygulara sürükleyebilir. İçinde bulunduğumuz toplumda kabul görme ihtiyacı çok farklı şekillerde anlamlandırılabilir. Bunun bir örneği olarak içinde yaşanılan toplumun iyi bir ifadesi olarak gördüğüm bir platformdan (ekşi sözlük) birkaç kişinin “kabul görme ihtiyacı” başlığı altına yazılmış sözlerini paylaşmak istedim.

“Öğrenilmiş ve çok kötü ihtiyaç. Aslında ihtiyaç falan da değil düpedüz “gereksiz” bir lüks! Kim kendini derin bir şekilde bu duruma ihtiyacı varmış gibi hissediyorsa, geçmişte, şimdi ve daima hep yalnız olduğunu idrak etsin! Geçer…”

“Yaş büyüdükçe azalır. Yaş ilerledike ve kendinizi tanıdıkça, özsaygınız insanların sizinle ilgili fikirleri doğrultusunda sudaki bir şise mantarı gibi batıp çıkmaz.”

“Dikkat edilmez, ileriye taşınır ve kesimlerden daha fazla kabul görmek istenirse insanın benliğini yitirmesine sebebiyet verebilecek haldedir.”

“Tam anlamıyla gelişmiş bir kişilik için olmazsa olmaz unsur. Temelinde öncelikle insanın kendisi tarafından kabul görmemesi yatar.”

Açıkça görülebildiği üzere bu doğal ve temel ihtiyaç kimi kişiler açısından çok kötü ve gereksiz bir lüks, kimileri için insanın benliğini yitirmesine sebep olabilecek bir durum veya kimileri için gelişmiş bir kişilik için olmazsa olmaz bir unsur olarak tanımlanabilir

Bir diğer açıdan ele alındığında ise, bahsedilen bu kabul görme ihtiyacı hem güvenli ilişkiler hem de terapi için çok kritik bir rol oynayabilir. Karşındaki kişiyi şartsız kabul etmek terapi için belirtilen en önemli koşullardan biridir. Terapistin danışan ile kurmuş olduğu terapötik bağın güçlü olmasında ve terapinin işe yaramasında bu kabul oldukça etkilidir. Bunun sebebi ise kişilerin oldukları gibi kabul edebildiklerini hissetmeleri ve artık kendi kimlikleri ile daha barışık bir yapıda olmak için adım atmış olmalarıdır.

 Özetlemek gerekirse, kabul görmek en temelde insan olmanın en önemli yapı taşlarından birini oluşturur. Kişiler zaman zaman bu ihtiyaçlarını görmezden gelirler, güçsüzlük hatta bir lüks olarak görebilirler. Fakat hayatta bazı şeylerden kaçamayacağımız gibi bu ihtiyaçlardan da kaçmanın onları yok saymanın veya tamamen onlar tarafından kontrol edilip şekillenmenin de bir anlamı yoktur. İdeal olan bunu kabul edip, en temelde kendi kendimizi olduğumuz gibi kabullenebilmektir. Fakat, elbette ben dahil olmak üzere birçoğumuz ideal olan bu duruma ulaşabilmek için ne kadar çaba göstersek de belirli kalıpların içine hapsolmaktan ve onların penceresinden bakmaktan kolay kolay kurtulamayız. Ben bu yazıyı yazarken bu yazının nereye gittiğine yön vermekten çok aklıma gelenleri birleştirip bir bütün haline getirmeye çalıştım. Umarım en azından bu yazıda kendimi kabul etmek adına bir yol kat etmişimdir.

Selin Mutlu